Vandaag is het “Dag van de Verzorgende”.
Binnen V!BE zitten twee dames – we hebben het over niemand minder dan Lien en Roxane – die in de zorg werken en de voorbije twee jaren het gebeuren rond COVID-19 van zeer dichtbij hebben meegemaakt. We laten hen dan ook graag even aan het woord om terug te blikken en te delen hoe zij deze periode meema(a)k(t)en.
First up: Lien:
Covid 19, wat is me dat voor een lelijk beestje!
Eerst en vooral wil ik mezelf even voorstellen. Mijn naam is Lien. Ik werk sinds 2008 in een voorziening voor mensen met een beperking, met name hoofdzakelijk ASS, autismespectrumstoornis. Ik ben er sinds een tiental jaar leefgroepverantwoordelijke van het Kortverblijf. Ondertussen kan iedereen met een duidelijk omschreven hulpvraag of ondersteuningsnood bij ons terecht. Onze hulp is wat vaak het verschil maakt in de draagkracht van ouders met een kind met een beperking. Weten dat je er niet alleen voor staat.
Maar toen kwam Corona…
Niet alleen op vlak van de fysieke gezondheid, maar ook in de geestelijke gezondheidszorg heeft Corona lelijk huisgehouden. Alle ouders die op onze hulp en ondersteuning rekenen bij de zorg voor hun kind(eren) moesten we weigeren, want door Corona gingen de deuren van ons kortverblijf voor onbepaalde tijd dicht. Dat was best een “big issue”, als ik je vertel dat wij nooit eerder onze deuren hebben gesloten en normaal 7 op 7, 24 op 24 ondersteuning bieden. Enkel onze vaste leefgroepen bleven behouden en werden geïsoleerd van de buitenwereld, onder de ondertussen algemeen welbekende noemer “quarantaine”. Niet meer op bezoek bij mama of papa. Krijg dat maar eens uitgelegd aan een volwassen persoon, met een mentale leeftijd van een kleuter.
Vele voorzorgsmaatregelen werden in het leven geroepen. Logische maatregelen voor de meerderheid van de bevolking, maar onmogelijk te volgen voor mensen die de zorg voor een ander op zich nemen.
Hou maar eens anderhalve meter afstand als je iemand wast, aankleedt, iemand eten geeft, een pamper moet verversen, laat staan iemand zijn neus moet snuiten.
Iemand die niest in je gezicht, wordt door de gemiddelde mens wel als vies en degoutant bevonden. Maak dat dan maar mee in tijden van Corona! Toch altijd een beetje sterven op de werkvloer dan.
Leuk voor het kopje was het niet, te gaan werken met het idee dat je kan ziek worden, omdat je een beroep uitoefent waar je geen anderhalve meter afstand kan houden. Om nog maar te zwijgen van de grote verantwoordelijkheidszin waarop wij in onze sector werden aangesproken met betrekking tot de mondmaskerplicht! Heb het maar eens voor, dat jij degene bent die het virus meebrengt binnen de beschermende muren van de voorziening.
Gelukkig zijn wij binnen onze vestiging tot nu toe gespaard gebleven.
Gelukkig moesten we nog niemand verdovende medicatie geven omdat hij of zij niet begreep waarom hij plots alleen werd achtergelaten en daardoor z’n kamer vernielde.
Gelukkig nog niemand moeten fixeren omdat hij of zij niet begreep dat dat naaldje in de arm voor zijn of haar eigen goed was en er anders geen medicatie kon worden toegediend.
Intussen hebben we groen licht gekregen om terug buiten te komen en keert de “normale” gang van zaken stilaan terug. Toch wil dit niet zeggen dat we onze angsten en bezorgdheden om onze bewoners even gemakkelijk van ons af kunnen zetten, zoals we mogen doen met het mondmasker.
De maatregelen zijn opgeheven, maar onze zorgen niet.
Onze zorg gaat door!
